خسته ام می فهمید ؟!

خسته از آمدن و رفتن و آواره شدن
خسته از منحنی بودن و عشق
خسته از حس غریبانه این تنهایی

به خدا خسته ام از اینهمه تکرار سکوت
به خدا خسته ام از اینهمه لبخند دروغ
به خدا خسته ام از حادثه ی صاعقه بودن در باد
همه ی عمر دروغ گفته ام من به همه
گفته ام: عاشق پروانه شدم !
واله و مست شدم از ضربان دل گل !
شمع را می فهمم !
کذب محض است
دروغ است
دروغ !

من چه می دانم از احساس پروانه شدن ؟!
من چه می دانم گل ، عشق را می فهمد ؟
یا فقط دلبری اش را بلد است ؟!
من چه می دانم شمع
واپسین لحظه ی مرگحسرت زندگی اش پروانه است ؟
یا هراسان شده از فاجعه نیست شدن ؟!

به خدا من همه را لاف زدم !

به خدا من همه ی عمر به عشاق حسادت کردم !
باختم من همه عمر دلم را به سراب !
باختم من همه عمر دلم رابه شب مبهم و کابوس پریدن از بام !
باختم من همه عمر دلم رابه هراس تر یک بوسه به لبهای خزان !

به خدا لاف زدم
من نمی دانم عشق ، رنگ سرخ است ؟! آبی ست ؟!
یا که مهتاب هر شب ، واقعاً مهتابی ست ؟!
عشق را در طرف کودکی ام
خواب دیدم یکبار !

خواستم صادق و عاشق باشم !
خواستم مست شقایق باشم !
خواستم غرق شوم در شط مهر و وفا
اما حیف
حس من کوچک بود
یا که شاید مغلوب
پیش زیبایی ها !
به خدا خسته شدممی شود قلب مرا عفو کنید ؟
و رهایم بکنید تا تراویدن از پنجره را درک کنم !؟
تا دلم باز شود ؟!

خسته ام درک کنیدمی روم زندگی ام را بکنم
می روم مثل شما،
پی احساس غریبم تا بازشاید عاشق بشوم...

گفتمش:توکیستی؟
گفتا:عشق!
گفتم:چیستی؟
گفت:آتش وخاکستر.تاریکی ونور.دردودرمان.
گفتم:به چه کارمی آیی؟جواب داد:بسوزانم وخاکسترکنم.سپس به تاریکی ببرم ونوردهم.درددهم ودرمان کنم.
گفتم:بایدازتوترسید؟خندیدوگفت:آری بایدازمن ترسید.
گفتم:اگه به دل راه پیداکنی چه؟گفت:دیگرنمی شودکاری کرددرآن صورت مبتلاشدی.گفتم:پس چه کنم؟پاسخ داد:هیچ نظاره گرریشه هایم باش که درتاروپودوجودت جان می گیردوبالامی رود.
پرسیدم:چگونه می شودتوراازدل بیرون راند؟بازخنده ای کردوگفت:دیگرنمی توانی مراازدلت بیرون کنی چون دردی هستم که خودنیزدرمانم اگه بیرون برم دلت خواهدمردتوخودت هم ازبودن من لذت می بری.چشمانم رابستم ودریچه ی قلبم راگشوده وگفتم:پس به خانه ات خوش آمدی ای عشق!

به مژگان سیه کردی هزاران رخنه دردینم
بیا کزچشم بیمارت هزاران دردبرچیتنم
الاای همنشین دل که یارانت برفت از یاد
مراروزی مبادآندم که بی یادتوبنشینم
جهان پیرست وبی بنیادازاین فرهادکش فریاد
که کردافسون ونیرنگرش ملول ازجان شیرینم
زتاب وآتش دوری شدم غرق عرق چون گل
بیارای بادشبگیری نسیمی از عرق چینم
جهان فانی وباقی فدای شاهدوساقی
که سلطانی عالم راطفل عشق می بینم
اگربرجای من غیری گزینددوست حاکم اوست
حرامم باداگرمن جای به جای دوست بگزینم
صباح الخیرزدبلبل کجایی ساقیابرخیز
که غوغامی کنددرسرخروش چنگ دوشینم
شب رحلت من ازبسترروم درقصرحورالعین
اگردروقت جان دادن توباشی شمع بالینم
حدیث آرزومندی که دراین نامه ثبت افتاد
همانابی غلط باشدکه حافظ کردتلقینم

زخم از زبان تلخ تو خوردن روا نبود

تقدیر ما به تلخی این ماجرا نبود

هرگز نشد که خانه ی باران بنا کنیم

سنگ بنای عشق که هم سنگ ما نبود

بانو! نگو که طالع ما را خدا نخواست

آجیل بوسه های تو مشکل گشا نبود!

یک عمر پا به پای غمت اشک ریختم

در هیأتت همیشه غذا بود،جا نبود!

غیر از من و نگاه در آیینه هیچکس

در سوگ چشم های تو صاحب عزا نبود

از من گذشت دختر باران! ولی بدان

این رسم عشق بازی پروانه ها نبود

با آخرین قطار از این شعر دل برید

مردی که هیچ وقت برایت "خدا نبود"

جز من اگر عاشق و شیداست بگو

ور میل دلت به جانب ماست بگو

*******************  

پیوسته دلم پر به هوای تو زند

*******************   

اگر در خواب می دیدم غم و روز جدایی را