دختری خوب صورت و نا پاک

که نبودش ز بی عفافی باک

بود از فراز جهل و نادانی

روز و شب در پی هوسرانی

درد عشاق را دوا میکرد

من جه گویم که چه ها میکرد

الفرض:گرم کامرانی بود

آنچه من می دانم و تو دانی بود

زنی از دوستان آن دختر

گفت:روزی به او که ای خواهر

ترک خلق و خوی این منکر کن

بگذر از هرزه گری و شوهر کن

دختر تا این سخن را بشنفت

با وقاهت به پاسخ او گفت:

در دلم شور ازدواج به پاست

ولی شوهر نجیب کجاست!!!

خدایا کفر نمی گویم....پریشانم....چی میخواهی تو از جانم!...مرا بی آنکه خود خواهم اسیر زندگی کردی! خداوندا!...اگر روزی ز عرش خود به زیر آیی...لباس فقر پوشی...غرورت را برای تکه نانی زیر پای نامردان بیندازی...وشب٬آهسته و خسته تهی دست و زبان بسته...به سوی خانه باز آیی...زمین و آسمان کفر گویی٬٬٬نمیگویی!!!؟!!؟؟!!!!